Praktyka prywatna a NZOZ

Zabiegi z chirurgii plastycznej wykonywane są w ramach hospitalizacji bądź chirurgii jednego dnia (czasowy pobyt pacjenta do 24 godzin). Dlatego pomieszczenia NZOZ-u oferującego operacje plastyczne powinny spełniać wymagania przewidziane dla pomieszczeń szpitalnych bądź dla pomieszczeń zespołu chirurgii jednego dnia. Do zespołu stosuje się odpowiednio wymagania przewidziane dla oddziałów szpitalnych: przyjęć i pomocy doraźnej, łóżkowych zunifikowanych oraz bloku operacyjnego.

Jeżeli chodzi o wymagania dla gabinetu prywatnego, to należy podkreślić, że nie stosuje się do nich żadnych wymagań przewidzianych dla szpitali. Pomieszczenia gabinetów powinny spełniać wyłącznie te warunki, które zostały określone w odrębnych przepisach, a mianowicie w rozporządzeniu ministra zdrowia z 9 marca 2000 r. w sprawie wymagań, jakim powinny odpowiadać pomieszczenia, urządzenia i sprzęt medyczny, służące wykonywaniu praktyk lekarskich. W przypadku wykonywania zabiegów wymagających znieczulenia ogólnego warunki szczególne dla pomieszczeń operacyjnych zostały określone w § 3 pkt 2 rozporządzenia. Warto zaznaczyć, że w świetle tego przepisu zabiegi operacyjne w gabinetach prywatnych mogą być wykonywane tylko przez lekarzy posiadających specjalizację I lub II stopnia albo tytuł specjalisty w ramach indywidualnej specjalistycznej bądź grupowej praktyki lekarskiej.

Działalność na zasadach podwykonawstwa

NZOZ nie może udzielać świadczeń w pomieszczeniach, które spełniają wymagania przewidziane dla praktyk lekarskich, lecz nie spełniają wymagań dla oddziałów szpitalnych. Czy ograniczenie to zamyka drogę do wykorzystania posiadanych pomieszczeń? Otóż nie. Właściciel NZOZ-u może bowiem wynająć pomieszczenia praktykom lekarskim i zlecać im wykonywanie operacji pacjentów NZOZ-u na zasadach podwykonawstwa. Decydując się na zastosowanie takiego rozwiązania, musi wziąć pod uwagę zakaz wykonywania grupowej praktyki lekarskiej w zakładzie opieki zdrowotnej na podstawie umowy cywilnoprawnej o udzielanie świadczeń zdrowotnych, ponieważ dotyczy on wszelkich ZOZ-ów, nie tylko publicznych.

Analizując ów zakaz, należy przede wszystkim zwrócić baczną uwagę na spójnik "w", jakim posłużono się w jego treści. Wskazuje on na to, że zakaz dotyczy wyłącznie wykonywania praktyki w zakładzie, lecz nie obejmuje praktyki wykonywanej poza zakładem, choćby miała ona za swoją podstawę umowę cywilnoprawną.

Przez wykonywanie praktyki w zakładzie możemy rozumieć zarówno wykonywanie jej na terenie zakładu, jak i w jego strukturach. Wystarczy więc wydzielić salę operacyjną z zespołu pomieszczeń należących do NZOZ-u i zawierać umowy cywilnoprawne bezpośrednio z praktyką, by zakaz ten zneutralizować. Powstanie wówczas zespół opieki zdrowotnej, składający się z NZOZ-u oraz praktyki lekarskiej, a zarządzany przez właściciela NZOZ-u.

Zalety grupowej praktyki lekarskiej

Omawiany zakaz nie ma oczywiście zastosowania w przypadku indywidualnej praktyki lekarskiej. Ta mogłaby być wykonywana w zakładzie opieki zdrowotnej. Zakładam jednak, że wspominając o zatrudnianiu kilku lekarzy, właściciel NZOZ-u będzie dążył do takiego rozwiązania, które pozwoli mu korzystać z usług kilku lekarzy. W tym przypadku założenie grupowej praktyki lekarskiej może okazać się nieodzowne. Nie sądzę bowiem, by okręgowa izba lekarska dopuściła do zarejestrowania kilku praktyk indywidualnych w jednym miejscu.

Ponadto zwracam uwagę, że - jak już wyżej zaznaczyłem - zabiegi operacyjne w gabinecie prywatnym mogą być wykonywane wyłącznie przez lekarzy posiadających wymaganą specjalizację. Wymóg ten dotyczy zarówno indywidualnej specjalistycznej, jak i grupowej praktyki lekarskiej. W przypadku praktyki grupowej nie wszyscy lekarze muszą być specjalistami, lecz zabiegi operacyjne mogą przeprowadzać wyłącznie specjaliści.

Podstawa prawna:
1) zał. nr 3 cz. II do rozporządzenia ministra zdrowia z 10 listopada 2006 r. w sprawie wymagań, jakim powinny odpowiadać pod względem fachowym i sanitarnym pomieszczenia i urządzenia zakładu opieki zdrowotnej (Dz.U. nr 213, poz. 1568; zm. Dz.U. z 2008 r. nr 30, poz. 187);
2) § 3 pkt 2 rozporządzenia ministra zdrowia z 9 marca 2000 r. w sprawie wymagań, jakim powinny odpowiadać pomieszczenia, urządzenia i sprzęt medyczny, służące wykonywaniu indywidualnej praktyki lekarskiej, indywidualnej specjalistycznej praktyki lekarskiej i grupowej praktyki lekarskiej (Dz.U. nr 20, poz. 254);
3) art. 50a ust. 8 ustawy o zawodach lekarza i lekarza dentysty.