Żółty Tydzień po raz 30.

HAV i HBV, które powodują wirusowe zapalenie wątroby typu A lub B, przez wiele osób są traktowane jako błahy, niegroźny problem zdrowotny, ale w rzeczywistości choroba może mieć nieprzewidywalny przebieg, a w niektórych przypadkach doprowadzić do raka wątrobowokomórkowego.

WZW A jest jedną z najczęstszych przyczyn infekcji pokarmowych. Zakażenie HAV może się wiązać z poważnymi konsekwencjami. Ryzyko ciężkiego przebiegu rośnie wraz z wiekiem chorego – u małych dzieci przebieg zakażenia jest w 90 proc. przypadków bezobjawowy, ale już 20 proc. dorosłych chorych wymaga bezwzględnej hospitalizacji. Możliwym powikłaniem WZW A jest nadostre zapalenie wątroby, w którym śmiertelność wynosi ok. 50 proc.

Najskuteczniejszą formą profilaktyki WZW typu A są szczepienia profilaktyczne. Obecnie uważa się, że odporność poszczepienna jest trwała, nie zaleca się w związku z tym dawek przypominających.

Zakażenie wirusem WZW B może prowadzić do nadostrego zapalenia wątroby i jej niewydolności. U 8-20 proc. chorych na przewlekłe WZW typu B w ciągu 5 lat rozwija się marskość. Poważne powikłania (marskość, niewydolność, rak wątrobowokomórkowy) rozwiną się u 15-40 proc. przewlekle zakażonych HBV. Ocenia się, że HBV może być odpowiedzialny nawet za 80 proc. przypadków raka wątrobowokomórkowego.

Szczepienie przeciwko WZW B to pierwsze szczepienie w profilaktyce onkologicznej, które pozwala zmniejszyć ryzyko zachorowania na raka wątrobowokomórkowego.
Od 1982 r. na świecie podano już ponad miliard dawek szczepionki przeciwko WZW B. W Polsce znacząco zmniejszyła się zapadalność na WZW B po wprowadzeniu w 1994 r. obowiązkowych szczepień niemowląt (w 1994 r. na WZW B zachorowało ok. 28 osób na każde 100 tys. Polaków, natomiast w 2013 r. jedynie 4 osoby/100 tys.). Dlatego szczepienie powinny rozważyć wszystkie osoby urodzone przed 1994 r.