Inny punkt widzenia: Choroba jako opowieść? Podobno dzięki przyjęciu takiej perspektywy personel medyczny lepiej zrozumiałby pacjentów i ich problemy. Zacznijmy zatem od diagnozy:

Inny punkt widzenia: Choroba jako opowieść? Podobno dzięki przyjęciu takiej perspektywy personel medyczny lepiej zrozumiałby pacjentów i ich problemy. Zacznijmy zatem od diagnozy:

„Diagnoza medyczna oferuje (…) społeczną legitymizację cierpienia, przeciwdziała niepewności związanej z przewlekłym chorowaniem etc.(…) Jest celem, do którego dążą osoby przewlekle chorujące, zwłaszcza we wczesnej fazie choroby, a także te, których problemy zdrowotne nie zostały umiejscowione w medycznym systemie klasyfikacji chorób” — pisze prof. Michał Skrzypek w artykule „W stronę socjologii diagnozy. Społeczne funkcje diagnozy medycznej w kontekście doświadczenia choroby” („Folia Sociologica”, 45/2013). Diagnoza staje się punktem zwrotnym, prowadzącym m.in. do metamorfozy tożsamości Janiny Kowalskiej w chorą Janinę Kowalską. Postawienie diagnozy jest też w ujęciu prof. Skrzypka i przywoływanych przez niego badaczy społecznych procesem interpretacji, w trakcie którego zdefiniowane zostają znaczenia związane ze stanem zdrowia pacjentki lub pacjenta. Wpływ na ten proces mają dwie strony interakcji: zarówno chora Janina Kowalska, jak i jej lekarz. Jest to dość optymistyczna wizja relacji pomiędzy pacjentem a lekarzem, zważywszy na dysproporcje w wiedzy obu stron. Trudno oczekiwać, nawet w dobie dr. Googla, że wpływ na sposób rozumienia dolegliwości chorego będzie porównywalny z analogicznym wpływem posiadanym przez lekarza. Skłaniałabym się raczej ku stwierdzeniu, że interpretowanie diagnozy nabiera rozpędu już po jej postawieniu: po wyjściu z gabinetu i włączeniu komputera albo porozmawianiu z najbliższymi.