Kandesartan w przewlekłej niewydolności serca

Przewlekła niewydolność serca współwystępująca z obniżoną frakcją wyrzutową lewej komory serca jest obecnie najczęstszą przyczyną pobytu w szpitalach osób po 65 roku życia. Szacuje się, że w ostatniej dekadzie liczba tych hospitalizacji w UE i USA wzrosła o 80 proc.
Wyniki randomizowanego, prospektywnego badania klinicznego CHARM-Added (Candesartan in Heart Failure - Assessment of Reduction in Mortality and Morbidity), obejmującego 2548 pacjentów z przewlekłą niewydolnością serca (w klasie NYHA II-IV) i frakcją wyrzutową lewej komory poniżej 40 proc., dokumentujące korzyści kliniczne terapii skojarzonej w schemacie bloker receptora angiotensyny + inhibitor konwertazy angiotensyny, znane są od 2003 r. (Lancet 2003, 362: 767-771). Opublikowana w maju tego roku analiza dowodzi, że zmniejszenie ryzyka hospitalizacji oraz zgonu sercowo-naczyniowego, wynikające z dodania do terapii kandesartanu w dawce docelowej 32 mg/dzień (Atacand, AstraZeneca) i stosowania go przez średnio 3 lata, jest niezależne od dawki stosowanego wcześniej inhibitora konwertazy angiotensyny. W badaniu CHARM-Added wyraźne korzyści odnieśli zarówno pacjenci leczeni dawkami inhibitora ACE rekomendowanymi przez Food and Drug Administration (n=1291), jak i przyjmujący dawki maksymalne ACEI (n=529). Pozytywne skutki wprowadzenia do terapii kandesartanu zaobserwowano też w grupie pacjentów leczonych dotychczas inhibitorami ACE w skojarzeniu z beta-blokerami. Kandesartan jest pierwszym lekiem o udowodnionej skuteczności klinicznej, całkowicie niezależnej od dawki stosowanego inhibitora enzymu konwertującego angiotensynę.

Źródło: Am. Heart J. 2006, 151: 985-991.