Klej tkankowy aktywowany światłem UV

Zabiegi kardiochirurgiczne, zwłaszcza wewnątrzsercowe, są wysoce skomplikowane i wymagają od chirurga ogromnej precyzji oraz szybkości działania.
Naukowcy prof. dr Pedro del Nido z Boston’s Children’s Hospital oraz prof. dr Jeffrey Karp z Laboratory for Advanced Biomaterials and Stem-Cell-Based Therapeutics in Cambridge, Massachusetts stworzyli klej tkankowy o nazwie HLAA (hydrophobic light-activated adhesive). Inspiracją była substancja produkowana przez insekty, dzięki której mogą one przyczepiać się do wilgotnych powierzchni. Hydrofobowe właściwości kleju pozwalają na jego szybkie i trwałe wiązanie się z wilgotnymi powierzchniami.

Dotychczas żaden z tego typu preparatów nie był z sukcesem stosowany w kardiochirurgii. Głównymi problemami były toksyczność, utrata siły wiązania pod wpływem wilgotności i nieustannie zmieniających się warunków hemodynamicznych w sercu.

Nowy klej wydaje się odporny na takie warunki. Udowodniły to pierwsze badania na świniach, u których został zastosowany w uszkodzeniu lewej komory serca. W miejscu nieprawidłowej struktury kładziono specjalną łatę nasączoną klejem. Następnie użyto lampy UV w celu szybszego sklejenia tkanek. Zabieg wykonywano na bijącym sercu. Sklejone tkanki były połączone równie trwale jak przy użyciu nici, przy czym czas łączenia klejem był znacząco krótszy niż w klasycznej metodzie. Ciśnienie krwi ani ruchy serca nie spowodowały odklejenia się łaty.
HLAA jest miękki, elastyczny, nie wykazuje właściwości toksycznych, jest również biodegradowalny i immunologicznie obojętny.

Zastosowanie kleju znacząco przyspieszy zabiegi kardiochirurgiczne, umożliwi również ich wykonywanie w sposób mało inwazyjny. Autorzy podkreślają łatwość użycia kleju, co ma znaczenie dla skuteczności zaopatrywania uszkodzonego serca i naczyń w mniej doświadczonych ośrodkach chirurgicznych.
Obecnie nowy preparat znajduje się w fazie badań przedklinicznych. Jedna z firm medycznych wykupiła licencję na jego produkcję. Zapowiadane wprowadzenie na rynek ma nastąpić w ciągu trzech lat. Kluczowe będą wyniki dalszych badań klinicznych, prowadzonych w Klinice Kardiochirurgii Uniwersytetu we Fryburgu.

Źródło: Science Translational Medicine 2014: 6: 218ra6.