Naukowcy rozwiązali zagadkę rozprzestrzeniania się genu stwardnienia rozsianego

W północno-zachodniej Europie, w tym m.in. w Wielkiej Brytanii i Skandynawii, występuje około dwukrotnie więcej przypadków stwardnienia rozsianego na 100 tys. mieszkańców, w porównaniu z Europą Południową. Naukowcy z uniwersytetów w Cambridge, Kopenhadze i Oksfordzie spędzili ponad 10 lat, aby dowiedzieć się, dlaczego tak się dzieje. Odkryli, że geny zwiększające ryzyko stwardnienia rozsianego przedostały się do północno-zachodniej Europy około 5000 lat temu, w wyniku masowej migracji pasterzy bydła.

W tamtym czasie warianty genów posiadane przez pasterzy były zaletą, pomagając chronić ich przed chorobami owiec i bydła. Jednak obecnie, przy nowoczesnym stylu życia, diecie i lepszej higienie, te warianty genów odgrywają inną rolę. Oznaczają większe ryzyko zachorowania na niektóre choroby, między innymi stwardnienie rozsiane (SM).

Projekt badawczy był ogromnym przedsięwzięciem – ze starożytnych szczątków ludzkich znalezionych w Europie i Azji Zachodniej pobrano informację genetyczną i porównano ją z genami setek tysięcy ludzi żyjących obecnie w Wielkiej Brytanii.

Stwardnienie rozsiane to choroba, w której własne komórki odpornościowe organizmu atakują mózg i rdzeń kręgowy, powodując objawy takie jak sztywność mięśni oraz problemy z chodzeniem i mówieniem. Jak wynika z przeprowadzonego badania, choroba nie jest spowodowana mutacjami. Jej przyczyną są normalne geny, które chronią nas przed patogenami.

Zespół naukowców planuje teraz szukać innych chorób w starożytnym DNA i śledzić ich rozwój w czasie. Już dziś wiadomo, że mieszkańcy Europy Północnej są bardziej narażeni na ryzyko genetyczne stwardnienia rozsianego, u mieszkańców Europy Południowej występuje większe ryzyko rozwoju choroby afektywnej dwubiegunowej, a u mieszkańców Europy Wschodniej – choroby Alzheimera i cukrzycy typu 2.

PRZECZYTAJ TAKŻE: Prof. Rejdak: kolejne terapie dokonują przełomu w neurologii