Rola amiodaronu w kardiochirurgii

Migotanie przedsionków jest najczęstszym powikłaniem występującym po operacjach kardiologicznych. Dochodzi do niego u 30 proc. pacjentów po pomostowaniu aortalno-wieńcowym, u 40 proc. chorych po leczeniu chirurgicznym wad zastawkowych i u 50 proc. pacjentów, u których wykonano rekonstrukcję zastawek połączoną z wszczepieniem pomostów aortalno-wieńcowych. Szacuje się, że migotanie przedsionków jest przyczyną przedłużenia hospitalizacji wszystkich pacjentów kardiochirurgicznych średnio o 1,4 dnia. Dotychczasowe badania dotyczące wykorzystania amiodaronu u osób po operacjach kardiologicznych obejmowały niewielką liczbę pacjentów i dawały sprzeczne rezultaty.
W kontrolowanym placebo, randomizowanym, podwójnie zaślepionym badaniu PAPABEAR (Prophylactic Amiodarone for the Prevention of Arrhythmias that Begin Early After Revascularization, Valve Replacement, or Repair) uczestniczyło 601 chorych poddanych operacji wszczepienia pomostów aortalno-wieńcowych i/lub operacji zastawek pomiędzy lutym 1999 r. i wrześniem 2003 r. Pacjenci raz dziennie przez 13 dni (6 dni przed operacją, w dniu operacji i 6 dni po operacji) otrzymywali amiodaron w postaci tabletek, w dawce 10 mg/kg masy ciała, lub placebo. Dodatkowo porównywano efektywność i bezpieczeństwo zastosowania amiodaronu u pacjentów poniżej 65 roku życia i osób powyżej tego wieku oraz u chorych, u których zastosowano lub nie pooperacyjną terapię beta-blokerami.
Najważniejszy z otrzymanych wyników wskazuje, że amiodaron o 52 proc. zmniejsza ryzyko wystąpienia migotania przedsionków, a także nasilenie tachyarytmii. Lek ten był dobrze tolerowany i skuteczny we wszystkich analizowanych podgrupach. Działanie przeciwarytmiczne amiodaronu polega głównie na hamowaniu kanałów potasowych.
Wyniki badania wraz z komentarzem, w którym sugerowane jest szersze niż dotychczas stosowanie amiodaronu opublikowano w Journal of American Medical Association w wydaniu z 28 grudnia ub.r. (JAMA 2005, 294: 3093-3100 i 3140-3142).