• osoby dorosłe z otyłością — 1600-4000 IU — w zależności od stopnia otyłości, przez cały rok;
• osoby powyżej 65. roku życia — 800-2000 IU (20,0-50,0 μg) witaminy D przez cały rok;
• kobiety w ciąży — 1500-2000 IU (37,5–50,0 μg) witaminy D przez cały rok.

U osób z grup ryzyka deficytu witaminy D lekarz prowadzący zaleca oznaczenie poziomu 25(OH)D (kalcydiol) w osoczu za pomocą badań diagnostyki laboratoryjnej, a następnie rekomenduje wyższe dawki witaminy D w celu leczenia niedoboru.
Niskie stężenie kalcydiolu może oznaczać, że wytwarzanie witaminy D pod wpływem promieni słonecznych oraz jej ilości przyjmowane w diecie są zbyt małe w stosunku do potrzeb organizmu lub jej wchłanianie jelitowe jest zaburzone albo wątroba nie przekształca do kalcydiolu (i nie uwalnia do krwi) wystarczających ilości tej witaminy. Powstawanie kalcydiolu w wątrobie mogą niekiedy zaburzać leki wykorzystywane w napadach drgawek, szczególnie fenytoina.

Wytyczne dla Europy Środkowej wraz z urozmaiconą dietą oraz rozważną ekspozycją skóry na słońce gwarantują uzyskanie i utrzymanie optymalnego stężenia 25(OH)D na poziomie 30-50 ng/ml.

Interpretacja wyników oznaczenia 25(OH)D 

przewiń, aby zobaczyć całą tabelę

25(OH)D (ng/ml)

25(OH)D (nmol/l)

Ocena

ciężki niedobór witaminy D

niewystarczające zaopatrzenie

30-50 ng/ml

75-125 nmol/l

optymalne zaopatrzenie

>150 ng/ml

>375 nmol/l

zatrucie witaminą D