Postęp w leczeniu zaćmy

Zdaniem specjalistów, kluczem do sukcesu jest właściwy wywiad i dokładne badanie pacjenta przed zabiegiem, z wykonaniem biometrii, keratometrii, prawidłowego wyliczenia rozmiaru soczewki.
?Do uzyskania ostatecznego celu, czyli normowzroczności po zabiegu, trzeba brać pod uwagę wiele rzeczy. Jeśli popełnimy nawet drobny błąd gdzieś na początku, możemy uzyskać efekt domina - każda następna czynność będzie już obarczona błędem i wynik pooperacyjny może okazać się klęską" - uważa dr Francesco Carones z Carones Ophtalmology Center w Mediolanie. Jeżeli operator wybierze np. niewłaściwy wzór do obliczenia rozmiaru soczewki, niewłaściwe ustawienie osi czy też kompresji rogówki, może to spowodować błędy pomiarowe, a w efekcie niezadowalający wynik refrakcji.
Podczas badań powinno się przestrzegać pewnych zasad: pomiaru keratometrycznego lepiej nie robić tuż po aplikacji kropli wysuszających rogówkę, w biometrii najlepiej stosować standardową imercję ultradźwiękową typu assan lub biometrię optyczną. Jeśli pomiędzy jednym a drugim okiem różnice długości gałki są większe niż 0,2 mm, niezwykle istotne jest, by badanie zostało potwierdzone przez drugiego lekarza bądź technika. Jeżeli to możliwe, powinno się także porównać błąd refrakcyjny sprzed operacji z pooperacyjnym.
Duże znaczenie dla powodzenia operacji ma dobór wzoru, używanego do wyliczenia rozmiaru soczewki wewnątrzgałkowej. ?Żeby wyniki były wiarygodne, wszystkie te czynności powinniśmy postarać się dostosować do naszych indywidualnych doświadczeń, w których pojawia się podobny margines błędu" - mówi dr Francesco Carones. Zwraca on też uwagę na odpowiednią kalibrację narzędzi, porównywanie pomiarów dwustronnych, poprawę architektury nacięcia rany, co pozwoli uniknąć zmian astygmatycznych po operacji.
Płynem
zamiast ultradźwiękami
Do usuwania zaćmy - w miejsce utradźwiękowego systemu rozbijania twardych fragmentów zmętniałej soczewki - dr F. Carones poleca zastosowanie aqualizera płynowego, dzięki któremu można bezpieczniej dokonywać manipulacji wewnątrzgałkowych. ?Urządzenie działa w ten sposób, że co 10 minisekund pulsacyjnie wyrzucany jest płyn o temperaturze 57 stopni. Sposób, w jaki ta energia przekazywana jest do tkanek, nie wymaga żadnej manipulacji, przemieszczania końcówki, konieczne jest tylko ustawienie końcówek emulsyfikatora. To znacząco redukuje traumatyzację tkankową - tłumaczy dr F. Carones. - Implantacja soczewki wewnątrzgałkowej jest niezwykle istotna: im mniejszy tunel, im węższa droga wprowadzania soczewki, tym mniejsza traumatyzacja tkanek otaczających". Metoda jest bezpieczna, małoinwazyjna i oszczędzająca. Ryzyko uszkodzenia jest minimalne, uzyskuje się całkowicie oczyszczone pole operacyjne i nienaruszoną torebkę tylną.
Płynowa technika emulsyfikacji zaćmy jest bardzo obiecująca. ?To technika na dziś i na jutro, a z chwilą, gdy dojdzie do dalszego udoskonalenia sond i końcówek, aqualizer będzie w przyszłości zapewniał jeszcze lepsze wyniki niż zastosowanie ultradźwięków" - uważa dr Francesco Carones.
Wiele nowych rozwiązań pojawiło się także wśród soczewek, których wszczepienie jest ostatnim etapem zabiegu. ?Osobiście najbardziej podoba mi się soczewka Resto, którą stosuję od roku. Jest to soczewka o dyfrakcyjnej optyce, złożonej z koncentrycznych warstw, mikronowej grubości, co daje jej dodatkową moc optyczno-refrakcyjną. Elementy refrakcyjne złożone z dwóch ogniskowych sprawiają, że soczewka daje nam dwa poziomy ogniskowania: do bliży i do dali. Dzięki temu oko zyskuje własność nazywaną pseudoakomodacją, czyli zachowuje się w podobny sposób, jak przy normalnym działaniu mięśni rzęskowych, co daje pełny zakres ostrości widzenia bez korekcji" - tłumaczy dr Francesco Carones.