Najpierw dosłodzić, potem mieszać

Ambulatoryjna opieka diabetologiczna to jaskrawy przykład szeroko stosowanej przez NFZ praktyki wymuszania na lekarzach udzielania świadczeń na wysokim poziomie za półdarmo. Weźmy na przykład chorego z cukrzycą typu 2, leczonego insuliną. Jest to typowy pacjent, który trafia pod skrzydła specjalisty. Zgodnie z zaleceniami Polskiego Towarzystwa Diabetologicznego, chory wymaga wykonania przynajmniej raz w roku badań laboratoryjnych: lipidogramu, hemoglobiny glikowanej, kreatyniny oraz badania ogólnego moczu. Spełnienie tego minimum to wydatek około 70 złotych, pod warunkiem, że badania zostaną zlecone jednorazowo. Tych kosztów nie unikniemy, bo niewykonanie wymienionych analiz może skutkować niewypłaceniem przez fundusz pieniędzy.

Biorąc pod uwagę proponowane na przyszły rok stawki, mowa jest o 8,80 zł za punkt. Wspomniany chory z reguły wymaga trzech wizyt u diabetologa w ciągu roku. Zakładając, że jedna z nich będzie tzw. poradą kompleksową, pacjent "zarobi" 17 punktów, czyli 150 złotych (po niewielkim zaokrągleniu). Teoretycznie jest więc szansa, że leczenie opisywanego chorego da diabetologowi 80 złotych na rok. W praktyce podana kwota zmniejszy się o koszty wynagrodzeń dla pozostałego personelu poradni, użytkowania lokalu, księgowości itp. Jeśli kontrakt z Funduszem na to pozwala, można poprawić bilans, udzielając pacjentowi jeszcze jednej porady za cztery punkty. Ale musimy pamiętać, że podany przykład dotyczy pacjenta, któremu zlecono minimalną ilość badań diagnostycznych. Tymczasem większość chorych z długo trwającą cukrzycą wymaga szerszej diagnostyki laboratoryjnej.

Piszę tyle na temat pieniędzy, bo sugeruje się, że klucz do poprawy opieki diabetologicznej leży w organizacji. Ze swej strony proponuję najpierw dosłodzić herbatę, a dopiero potem zacząć mieszać.