Podczas niedawnego kongresu chirurgii plastycznej w USA prezentował własną modyfikację estetycznego podniesienia z autopowiększeniem piersi bez użycia protezy, z zastosowaniem własnych tkanek pacjentki. Dzięki tej operacji kobiety z opadającymi piersiami mogą uzyskać ich młodzieńczy wygląd, z pełniejszym, wypukłym kształtem. 

Leczenie odtwórcze z wszczepem implantu

„Nie istnieje jedna metoda rekonstrukcji piersi, która byłaby tą najkorzystniejszą dla każdej pacjentki. Istotna jest kwalifikacja chorej do dopasowanej indywidualnie metody leczenia odtwórczego w celu uzyskania optymalnego wyniku estetycznego. Chirurg plastyczny musi uwzględnić ogólny stan pacjentki i zminimalizować ryzyko wystąpienia powikłań. Konieczne jest tutaj doświadczenie w szerokim zakresie metod rekonstrukcji piersi, wyczucie artystyczne i wiedza onkologiczna” — wyjaśnia dr Szychta.

Rekonstrukcja piersi może być wykonana przy użyciu tkanek własnych pacjentki lub wszczepów (ekspandera i/lub protezy). Dr Szychta z zespołem przeprowadzili kliniczną ocenę wyników dwuetapowej rekonstrukcji piersi z użyciem ekspandera i protezy, a po stwierdzeniu ograniczeń w optymalnym doborze protez za pomocą tradycyjnych sposobów, stworzyli własną metodę wykorzystującą obrazowanie 3D. Następnie zweryfikowano skuteczność kliniczną metody. W efekcie badań zespołu powstał też cykl prac dotyczący korekcji chirurgicznej fałdu podpiersiowego podczas rekonstrukcji piersi.

Ulepszona operacja z użyciem płata autologicznego

Zastosowanie w rekonstrukcji piersi tkanek własnych kobiety daje korzystne efekty estetyczne u prawidłowo zakwalifikowanych pacjentek w przypadku rekonstrukcji piersi z użyciem płata z mięśniem najszerszym grzbietu, problemem jednak jest m.in. ruchomość odtworzonej piersi. 

„Potencjalnie problem ten mógłby być wyeliminowany poprzez przecięcie nerwu piersiowo-grzbietowego. Niesie to jednak za sobą ryzyko atrofii odnerwionego mięśnia ze skutkującym zmniejszeniem objętości i pogorszeniem konsystencji odtworzonej piersi. Ponieważ dotychczas nie było standardów dotyczących postępowania w takiej sytuacji, często nerw piersiowo-grzbietowy pozostawiano nienaruszony, co w wielu przypadkach prowadziło do wspomnianych komplikacji. Postanowiłem dowieść, że przecięcie nerwu podczas rekonstrukcji piersi z użyciem płata skórno-mięśniowego LD minimalizuje ryzyko nienaturalnej ruchomości operowanego miejsca i zaproponowałem schemat postępowania terapeutycznego w tej sytuacji” — opowiada dr Szychta. 

Obecnie autologiczna rekonstrukcja piersi z użyciem wyspowego, uszypułowanego, odnerwionego płata skórno-mięśniowego z mięśnia najszerszego grzbietu została wdrożona do codziennej praktyki klinicznej.

To sztuka z jednej zrobić dwie

W lipcu dr Szychta przeprowadził kolejny nowatorski zabieg, tzw. dzielenia piersi. „Zgłosiła się do mnie pacjentka po jednostronnej mastektomii, z jednoczesną hipertrofią drugiej piersi. To niezwykle obciążająca wada — jedyna pierś, jaka pozostała jej po przebytym leczeniu onkologicznym, była mocno przerośnięta. Pacjentka cierpiała z powodu zmian zwyrodnieniowych w kręgosłupie, miała problemy w doborze ubrań. Ta sytuacja dramatycznie obniżała jakość jej życia” — wspomina dziś dr Szychta. 

Operacja polegała na wykonaniu jednocześnie redukcji z podniesieniem przerośniętej piersi oraz rekonstrukcji ubytku po mastektomii za pomocą powstałego nadmiaru tkanek własnych pacjentki.

„Na pierwszy rzut oka sprawa wydaje się prosta: mamy dużą pierś, z której chcemy zrobić dwie. W praktyce oznacza to jednak, że z wiotkiej, opadającej, prawie płaskiej piersi musieliśmy odtworzyć mniejszą, ale zarazem bardziej młodzieńczą, ukazującą przy tym ładny dekolt. Do tego skóra, zniszczona naświetlaniami po leczeniu onkologicznym, była przeszkodą do przeprowadzenia rekonstrukcji z wykorzystaniem implantu” — mówi chirurg plastyczny 

Największą trudnością było odnalezienie i przeniesienie bez uszkodzenia w miejsce drugiej piersi perforatora — drobnego naczynia krwionośnego o średnicy zaledwie 0,5 mm. „Trzeba było przenieść go w płacie skóry na drugą pierś i następnie, uciskając, utworzyć odpowiedni kształt nowej piersi. Obawiałem się, czy to się uda. Wycinając fragment piersi nie możemy się już wycofać — to nieodwracalna czynność. Gdybyśmy wzięli nieodpowiednią część piersi, nastąpiłaby częściowa lub całkowita martwica płata i w efekcie nie przyjęłaby się cała pierś” — tłumaczy dr Szychta. 

Operacja trwała ponad trzy godziny i w pełni się udała. Obie piersi są teraz podobne, obie w rozmiarze D. Ostateczne poprawki — wraz z ukształtowaniem brodawki odbyły się trzy miesiące później.

Prace badawcze z zakresu chirurgii onkologicznej

Chirurgia onkologiczna piersi stanowi istotną część prowadzonych przez dr. Szychtę tematów badawczych. Wraz z zespołem określił on kliniczne znaczenie śródoperacyjnej mammografii w operacjach onkoplastycznych piersi. Zespół wykonał szczegółową analizę wiarygodności śródoperacyjnej oceny węzłów wartowniczych podczas operacji raka piersi przy użyciu OSNA (one-step nucleic acid amplification assay). Udało się także opisać wcześniej niezbadaną zmianę histopatologiczną hamartoma brodawki sutkowej CSMHN. 

„Badania pozwolą lepiej zrozumieć następstwa przeprowadzanych zabiegów oraz znaczenie metod śródoperacyjnych na ich efekty terapeutczne. Dodoatkowo zostały zbadane inne aspekty wpływu leczenia chirurgicznego na organizm, w tym analiza nasilenia stresu oksydacyjnego po operacjach raka piersi. W tym celu też badamy zależności pomiędzy chorobami autoimmunologicznymi tarczycy a rakiem piersi oraz współistnienie przewlekłych chorób niezakaźnych i najczęściej diagnozowanych nowotworów wśród pacjentów hospitalizowanych z powodu chorób endokrynologicznych” — wyjaśnia dr Paweł Szychta.

Przydatna wiedza informatyczna

Poza pracą kliniczną i naukową, prof. Szychta ma jeszcze jedną pasję: opracowywanie nowych programów komputerowych i konstruowanie urządzeń badawczych. Między innymi utworzył i opatentował własny skaner 3D wraz z autorskim oprogramowaniem. Opracowana przez niego metoda zapewnia bezdotykowy sposób pomiaru kształtu i wielkości piersi.