Postawmy na siostry!

Wreszcie wraca dyskusja na temat programów profilaktycznych dla kobiet („NFZ finansuje źle przygotowane programy profilaktyczne" PM nr 14 z 17 września 2008 r.). Wielokrotnie alarmowałam, że rozsyłanie ulotek czy nawet imiennych zaproszeń na adresy kobiet nie odniesie żadnego skutku.
Moim zdaniem, powinien zostać stworzony program edukacyjny, program promocji zdrowia, ale realizowany przez pielęgniarki i położne środowiskowe/rodzinne. Bo to one spotykają się z kobietami na co dzień przy okazji każdej, nawet sąsiedzkiej wizyty w domu, podczas wykonania iniekcji, zmiany opatrunku, czy wywiadu środowiskowego. I to one powinny rozmawiać i przekonywać, żeby każda kobieta pozbyła się wstydu, żeby widziała swoje zdrowie w kontekście zdrowia własnej rodziny.
Pielęgniarka lub położna wesprze kobietę, wywrze nacisk, bo to przecież one ją prowadzą. I za miesiąc, podczas kolejnej wizyty zapyta: „Czy pani już była na badaniach?", „Dlaczego pani nie była, tak bardzo mi zależy, żeby pani zadbała o swoje zdrowie". Dopilnuje, w jakich dniach będzie otwarta poradnia lub gabinet, gdzie pobiera się wymazy, i wyegzekwuje to od kobiety. W bezpośrednim kontakcie łatwiej przecież sprawdzić 100 kobiet niż kilkusettysięczną populację.
Efektywność takich działań można sprawdzać po pół roku czy roku, bo liczba wizyt i badań jest przecież mierzalna. Pielęgniarka czy położna dotrze indywidualnie do każdej kobiety, tylko niech ktoś jej za to zapłaci. Próbowałam przekonywać o tym Ministerstwo Zdrowia i NFZ, jak na razie bezskutecznie. Dotychczasowe statystyki potwierdzają, że ulotkowa akcja nie przynosi efektów, a przecież wydawane są na to miliony złotych. Dlatego należy jak najszybciej zmienić ustawę o narodowym programie przeciwnowotworowym. Proponuje się wprowadzenie obowiązku, a nawet przymusu? A jaką przewiduje się karę? Czy to metoda do sukcesu i zdrowia?