Prof. Kwiatkowska: choroba Stilla wymaga intensywnego leczenia

Niegdyś chorobę Stilla u dzieci określano mianem młodzieńczego idiopatycznego zapalenia stawów. Obecnie zrezygnowano z tego podziału. Schorzenie pod taką samą nazwą rozpoznaje się zarówno u pacjentów dorosłych, jak i dzieci.

– Zapadalność na chorobę Stilla nie jest wysoka, ale ryzyko zdrowotne związane z tym schorzeniem pozostaje znaczące. W przebiegu choroby Stilla może dojść do aktywacji makrofagów, a to wiąże się ze stanem zagrożenia życia. W obszarze choroby Stilla mamy do czynienia z istotnymi opóźnieniami diagnostycznymi, które wynikają m.in. z tego, że początkowe objawy schorzenia mają zwiewny i niespecyficzny charakter. Pierwsze objawy rzadko przyjmują postać zajęcia stawów. Są to częściej stany gorączkowe, wysypka czy powiększone węzły chłonne - wyjaśnia prof. Brygida Kwiatkowska, konsultant krajowa w dziedzinie reumatologii.

Stąd konieczność szerokiej diagnostyki różnicowej, co opóźnia przekazanie pacjentów pod opiekę reumatologa. Choroba Stilla wymaga intensywnego leczenia. Zgodnie z aktualnymi rekomendacjami lekami z wyboru w I linii leczenia powinny być leki biologiczne z grupy blokera interleukiny I oraz blokera interleukiny 6.

– Obecnie do dyspozycji mamy dwa rodzaje blokerów interleukiny I. Jeden z nich wymaga codziennego podawania, natomiast drugi lek z tej grupy ma charakter długodziałający. Istnieje więc możliwość rzadszego podawania. Co więcej, u pacjentów w cięższym stanie leczenie powinno rozpocząć się właśnie od leku długodziałającego, ponieważ to efektywniejsza opcja terapeutyczna - mówi prof. Kwiatkowska.

Zastosowanie leku długodziałającego wymaga więc rzadszych iniekcji, co ma szczególne znaczenie w przypadku pacjentów pediatrycznych.