Profilaktyka przy raku prostaty

Chorym zazwyczaj podaje się analogi gonadoliberyny (np. leuprorelinę), jednak taka ingerencja w gospodarkę hormonalną organizmu skutkuje zwiększeniem ryzyka rozwoju osteoporozy. Zagrożenie osteoporozą jest tym większe, im dłużej trwa leczenie hormonalne.
Chociaż niekorzystny wpływ terapii przeciwnowotworowej na gęstość mineralną kości u pacjentów z rakiem prostaty został udowodniony już kilka lat temu, niewielu lekarzy podejmuje działania mające na celu zapobieganie lub leczenie osteoporozy u tych chorych.
Naukowcy z Loyola University w Chicago (USA) przeanalizowali zaangażowanie lekarzy w profilaktykę osteoporozy u pacjentów leczonych na raka prostaty na przykładzie 184 mężczyzn, u których zastosowano terapię ADT. U wszystkich chorych występowały dodatkowe czynniki ryzyka rozwoju osteoporozy: palenie papierosów, nadużywanie alkoholu, podeszły wiek, niski BMI, wcześniejsze złamania kości lub stosowanie leków steroidowych.
Okazało się, że zdecydowana większość pacjentów nie otrzymała żadnych zaleceń dotyczących prewencji i leczenia osteoporozy. Zaledwie 9 proc. mężczyzn polecono przyjmowanie preparatów wapnia i witaminy D, a u 8 proc. przeprowadzono badanie DXA (dwuenergetyczną absorpcjometrię rentgenowską), mające na celu wykrycie ewentualnych zmian w kościach. 75 proc. pacjentów, u których wykonano badanie DXA, rzeczywiście miało obniżoną gęstość mineralną kości, ale tylko nielicznym z nich zalecono leczenie bisfosfonianami, przeciwdziałające dalszej utracie masy kostnej.
Analiza amerykańska wykazała również, że profilaktykę osteoporozy u pacjentów z przebytym rakiem prostaty znacznie częściej wdrażają lekarze ogólni niż specjaliści onkolodzy. Ci ostatni leczą osteoporozę wyłącznie u tych chorych, u których stwierdzą przerzuty nowotworu do kości.
Autorzy postulują wprowadzenie działań nacelowanych na profilaktykę i terapię osteoporozy do standardów leczenia raka prostaty.

Źródło: Cancer 2005, 103: 237-241.