Wyjaśnienie w sprawie stosowania analogów insuliny ludzkiej

Z artykule "Diabetolodzy i diabetycy dyskutują o nowych zasadach refundacji insulin" (PM 3/2005), we fragmencie pt. Analogi: za i przeciw znalazło się stwierdzenie, że w liście adresowanym do Departamentu Polityki Lekowej Ministerstwa Zdrowia przekonuję o zasadności zmian na listach refundacyjnych oraz że jestem przeciwnikiem analogów insuliny ludzkiej. Stwierdzenia te mijają się z rzeczywistością, ponieważ:
1. List ten jest odpowiedzią na pytania, które skierował do mnie Departament Polityki Lekowej (nie jest zaś moją osobistą inicjatywą).
2. W żadnym zdaniu tej odpowiedzi nie zawarłem stanowiska w sprawie zasadności zmian na listach refundacyjnych (nie o to mnie pytano), wskazałem jedynie, że obniżenie cen insulin byłoby korzystne dla budżetu krajowego i pacjentów. Podobnie jak prof. A. Czech, konsultant krajowy ds. diabetologii, w piśmie skierowanym do Departamentu Polityki Lekowej apelowałem o zrewidowanie zasad zapisywania przez lekarzy analogów insuliny ludzkiej, co mogłoby obniżyć wydatki budżetu na leczenie chorych na cukrzycę.
3. W odpowiedzi wysłanej do Departamentu Polityki Lekowej podkreślam, że insuliny ludzkie i ich analogii stanowią niewątpliwe osiągnięcie przemysłu farmakologicznego, zwiększające możliwości wyboru preparatu optymalnego dla określonego chorego.
Nie jestem więc przeciwnikiem stosowania analogów, a na poparcie tego stwierdzenia pragnę poinformować, że obok prof. J. Sieradzkiego i prof. J. Tatonia byłem członkiem grupy międzynarodowej, która opracowała i opublikowała zalecenia do leczenia chorych na cukrzycę typu 2 (marzec 2000). W zaleceniach tych, podobnie jak w przytoczonej w artykule wypowiedzi prof. J. Sieradzkiego, wskazujemy na fizjologiczne aspekty działania analogów insuliny ludzkiej i na konieczność ich stosowania u niektórych chorych, zwłaszcza u tych, u których stwierdza się wysokie stężenia glukozy we krwi w okresie poposiłkowym.
4. Zgodnie z zasadami medycyny opartej na faktach, przytoczyłem niezwykle ważną metaanalizę skuteczności i bezpieczeństwa stosowania analogów insuliny wraz z wypływającymi z niej wnioskami. Nawołują one do prowadzenia dalszych badań nad ustaleniem obiektywnej wartości analogów insuliny ludzkiej w terapii cukrzycy. Pogląd ten popieram z całą stanowczością.