Wysokie piętro to mniejsze szanse po zawale

Badacze z St. Michael's Hospital w Toronto postanowili sprawdzić, jaki wpływ na przeżywalność po ataku serca ma piętro, na którym mieszka poszkodowany.

Liczby pokazują, że znaczenie to jest niebagatelne. Z ponad 8 tys. osób dotkniętych zawałem, którzy otrzymali fachową pomoc po telefonie na nr 911, do wypisania ze szpitala przeżyło 3,8 proc. Spośród prawie 6 tys. osób mieszkających poniżej 3. piętra odsetek ten wyniósł 4,2 proc., a wśród niecałych 2 tys. mieszkających powyżej 3. kondygnacji - tylko 2,6 proc. Z ponad 200 osób ratowanych powyżej 16. piętra przeżyło zaledwie 0,9 proc., a z 30 ofiar zawału mieszkających powyżej 25. piętra nie przeżył nikt.

Chodzi o to, że dotarcie wyżej zabiera cenne sekundy. "Czas przyjazdu na miejsce od zgłoszenia jest stosunkowo stały, jeśli nie zmienia się natężenie ruchu, jednak czas między dotarciem na miejsce a kontaktem z pacjentem może wzrastać, gdyż coraz więcej ludzi mieszka powyżej 3. piętra" - piszą autorzy. "Z tego powodu czas reakcji po zgłoszeniu może tracić na znaczeniu, a bardziej liczyć się może czas, jaki upływa przed kontaktem z pacjentem" - wyjaśniają badacze.

Proponują oni kilka rozwiązań - rezerwacja windy dla niosących pomoc ratowników, wprowadzenie alarmu w budynku oraz lepsze rozmieszczenie defibrylatorów dostępnych dla świadków zdarzenia.

Autorzy komentarza do pracy opublikowanej w "Canadian Medical Association Journal" dodają jeszcze przeszkolenie mieszkańców w zakresie udzielania pierwszej pomocy, internetowy rejestr defibrylatorów i wykorzystanie smartfonów do przywoływania ratowników-ochotników.