Od przedostatniej kadencji przyjęło się, że zespoły, nawet bardziej niż parlamentarne komisje branżowe, wgłębiają się we właściwą sobie tematykę, a dorobek publicznych debat i dyskusji (naliczyłem ich w mijającym roku blisko 20) prezentują bezpośredniemu zapleczu politycznemu i społecznemu. Ma to tę obopólną korzyść, iż zapewnia posłom i senatorom dostęp do wiedzy znakomitych specjalistów (wybitnych kardiologów, onkologów, pediatrów…), którzy chętnie przychodzą na posiedzenia zespołów, jak i poznanie poglądów stowarzyszeń pacjentów. Co nie jest bez znaczenia przy zdecydowanej niechęci prezydium Komisji Zdrowia do uczestnictwa przedstawicieli pacjentów w parlamentarnych pracach nad projektami ustaw. Jest to zresztą w pewnym stopniu usprawiedliwione, gdyż komisja branżowa powinna zajmować się uchwalaniem prawa, a nie sprawami wszystkich pacjentów, choćby nie wiem jak palącymi. 

Na posiedzeniach zespołów odbywa się edukacja ustawodawców na szczegółowe tematy zdrowotne i dyskutowane są pomysły, które otrzymują niekiedy ponadpartyjny szlif i odbywają pełną drogę ustawodawczą. Wiedzą o tym doskonale wszyscy ci, którzy właśnie tam szukają dróg dotarcia ze swoimi postulatami, co ostatnio miało miejsce w trakcie prac nad nowelizacją ustawy o prawie farmaceutycznym. Konsultacji przepisów ograniczających liczbę aptek podjęły się bowiem nie tylko właściwe zespoły zdrowotne, ale także te promujące patriotyzm gospodarczy. Mówię o tym nie bez kozery, bo zbliża się dyskusja nad rządową ustawą o sieci szpitali, która z pewnością uruchomi lawinę postulatów poszczególnych środowisk, od samorządów poczynając, na właścicielach prywatnych szpitali kończąc. Byłoby dobrze, gdyby przyjście ministra Radziwiłła z tym kluczowym projektem do Sejmu zostało poprzedzone przynajmniej kilkoma debatami w zespołach parlamentarnych, by rozbroić miny, jakie mogą być przy tej okazji zdetonowane. 

Tak postąpiono swego czasu przy projekcie prawa wodnego i nie była to zła socjotechnika, tylko czy będzie ona odpowiadała Ministerstwu Zdrowia? Obowiązuje tam żelazny aksjomat separacji legislacji od zaplecza i grup nacisku, mimo że wypuszczenie nawet roboczego tekstu projektu ustawy dałoby szansę określenia punktów krytycznych i tego, na czym skoncentruje się krytyka oponentów. 

Kwitując więc dorobek 25 parlamentarnych zespołów zdrowotnych, stworzone zostało przez miniony rok całkiem spore zaplecze specjalistyczne, które nie ociąga się z trudnymi tematami (hit ostatnich tygodni to smog a zdrowie Polaków), jest zdyscyplinowane (praca jest dobrowolna a frekwencja pełna) i systematyczne (posiedzenia zwoływane są nawet dwa razy w miesiącu). Gdyby prześledzić aktywność poszczególnych zespołów, to palma pierwszeństwa należy się zespołowi ds. organizacji ochrony zdrowia. Następne są zespoły do spraw: zdrowia publicznego, poz i profilaktyki, rozwiązywania problemów uzależnień. To moja subiektywna lista. Każdy, kto interesuje się tą formą pracy parlamentarnej i jako gość w niej uczestniczy, ma zapewne swoją.