Komisje kształcenia medycznego w okręgowych izbach lekarskich wnikliwie i indywidualnie rozpatrują każdy przypadek dłuższej przerwy. Nie ma tam żadnej sztampy ani automatu. Zdecydowana większość starających się o powrót do zawodu, z pokorą przyjmuje decyzje izby i na wiele miesięcy odmaszerowuje na przeszkolenie. Najlepszym przykładem jest wzorowa postawa byłego prezesa Naczelnej Izby Lekarskiej, który po dwóch kadencjach, karnie poddał się procedurze i z sukcesem powrócił do zawodu. Ale oczywiście nie brakuje emocji. Lubelska dentystka, której nie udało się nostryfikować dyplomu w USA, przez osiem lat pracowała jako asystentka w praktyce dentystycznej na Florydzie. Zdziwiona decyzją o przeszkoleniu, przekonywała, że tyle co nauczyła się w tej nowoczesnej praktyce w Stanach, nie miałaby szans poznać gdziekolwiek w Polsce. Czasem lekarze, niezadowoleni z decyzji swojej izby lekarskiej, zapowiadają odwołanie lub, co gorsza, zaprzęgają lokalnych polityków do interwencji w swojej sprawie, a ci, w swej ignorancji, z punktu narażają się na śmieszność. Wraz nimi zaś dyrektorzy powiatowych szpitali, którzy próbują przemycić kogoś takiego „na lewo”.

Czy to tylko taki typowy dla polskiej legislacji niewinny galimatias i motanina różnych, często pozamerytorycznych racji, czy już stajnia Augiasza z pomieszaniem i poplątaniem, którą trzeba jakimś nadzwyczajnym wysiłkiem doprowadzić do porządku? Dziarsko zabrał się za to rzecznik praw obywatelskich. Prof. Irena Lipowicz poprosiła ministra zdrowia o rozwiązanie problemu zgodnie ze standardami konstytucyjnymi, czyli o ustawową regulację przerwy w wykonywaniu zawodu. „Sprawa zbyt daleko wkracza w uprawnienia lekarzy, aby mogła być uregulowana przez samorząd zawodowy, w dodatku w formie stanowiska interpretacyjnego” — czytamy w wystąpieniu rodzimego publicznego adwokata. RPO dopatruje się w prawie braku przejrzystej procedury i formy stwierdzenia przerwy w wykonywaniu zawodu lekarza, jak również stosownej drogi odwoławczej od rozstrzygnięcia wydanego w tej sprawie przez okręgową radę lekarską. I słusznie. Izbie lekarskiej oszczędzi to tylko pomówień o sprzyjanie nieuczciwej konkurencji i przymykanie wrót do praktykowania medycyny.

nie zapominajmy jednak, Że łaska pańska na pstrym koniu jeździ. Czyli sympatia, pomoc, przychylność osób na wysokich stanowiskach łatwo ulega zmianom, jest niestała i zależna od chęci i kaprysów. To oczywiste, że za wykonujących zawód uznawano również lekarzy, którzy prowadzą prace badawcze w dziedzinie nauk medycznych lub promocji zdrowia oraz tych, którzy nauczają zawodu.

począwszy od 2007 r. o swobodny powrót do lekarskiej praktyki nie muszą się już martwić lekarze zatrudnieni w NFZ oraz ministerstwach: zdrowia, spraw wewnętrznych, sprawiedliwości i obrony narodowej. I to bez względu na formę zatrudnienia. Ważne tylko, by lekarz w ramach zatrudnienia wykonywał czynności związane z przygotowywaniem, organizowaniem lub nadzorem nad udzielaniem świadczeń opieki zdrowotnej. Pojęcie świadczeń opieki zdrowotnej, oprócz świadczeń stricte zdrowotnych, obejmuje świadczenia rzeczowe (leki i wyroby medyczne) oraz towarzyszące (wyżywienie, zakwaterowanie i transport sanitarny).

No to gdzie się tu na chwilę schowała medycyna? Dyrektor, wysoki urzędnik, inspektor kontroli w NFZ, który kiedyś z rozmysłem zamienił stetoskop lub skalpel na narzędzia typowe dla tropienia sprawozdawczych zaniedbań lekarzy, nie cieszy się z pewnością uznaniem swych byłych kolegów w szpitalu. W przeciwieństwie jednak do wspomnianej dentystki z Florydy, może śmiało rozglądać się za lukratywna posadą np. wicedyrektora szpitala do spraw lecznictwa, w którym od dawna tak bardzo go nie lubią.
[email protected]